Rozdział osiemnasty o zmienianiu wspomnień

             Obudziła się pełna optymizmu. Do szkoły poszła na drugą lekcję, dzięki czemu zaoszczędziła sobie kłopotu, jakim byłoby oglądanie nauczyciela francuskiego. Zajęcia minęły jej naprawdę szybko, a wszystkie komentarze i opowiadania Emi były o wiele ciekawsze niż przez ostatnich kilka dni. W szkole pojawił się Mick, co nieco zepsuło humor przyjaciółce, ale szybko jej przeszło. Wzajemnie się ignorowali, jednak Lana wysłuchiwała wszystkich uszczypliwych uwag na jego temat i wspierała koleżankę wymyślając kolejne. Dobrze wiedziała, że w ten sposób lepiej radziła sobie z uczuciem do niego. Uważała go za chodzący ideał, a nagle okazał się takim dupkiem. Po szkole razem poszły coś zjeść do malutkiej restauracji. Lubiły tam przesiadywać, panowała tam przyjemna atmosfera, być może przez zielony, spokojny wystrój wnętrza.

                Lana w końcu postanowiła powiedzieć Emi o całej aferze z Markusem i Royem. Zdała sobie sprawę z tego, że nie było to do końca w porządku, ukrywać tak ważną rzecz. W końcu Emilka opowiadała jej każdy szczegół swojego życia, dzieliła się wszystkimi problemami…

                - Co za szowinistyczna świnia! – jej reakcja była do przewidzenia – a ja tak rozpaczam, że mam pecha do facetów… Dlaczego wcześniej nie mówiłaś? Wyrwałabym mu jaja!

                - Chyba właśnie dlatego – roześmiała się Lana, nagle uświadamiając sobie jak bardzo kochała swoją przyjaciółkę. Warto było przeżyć te wszystkie lata samotnie, by w końcu doczekać się tak wiernej koleżanki.

                - A Roy? Dwa razy cię uratował… Chyba nie sądzisz, że po prostu lubi pomagać? Wpadłaś mu w oko!

                - Teoretycznie jestem jego siostrą, daj spokój – Lana pokręciła głową rozbawiona. Emi wszędzie szukała romansów.

                - Teoretycznie! Tylko w papierach, jakie to ma znaczenie? Pewnie tkwi w nim gorąca dusza…

                - Emi, błagam – przerwała jej i znowu głośno się roześmiała –po tej akcji mam dość facetów do końca życia.

                - Ja trafiłam na Simona, teraz na Micka… Ale przecież to nie zmienia faktu, że gdzieś jest ten mój wymarzony facet i czeka aż go znajdę.

                Lana miała ochotę zaproponować, by sprawdziła, czy czasem Ted nie jest tym facetem. Z trudem się powstrzymała i po prostu zjadła kilka frytek.

               

                Po powrocie do domu, czekała ją niespodzianka. Kim, która krzątała się po kuchni, wskazała jej niewielką paczkę leżącą na stole. Lana od razu ją złapała, wstrzymując oddech. Od razu pomyślała o Markusie. A ona łudziła się, że miała to za sobą… W środku była mała książka. Dziwne. Był to zbiór bajek dla dzieci… Dopiero po chwili dotarło do niej, że znała tą książeczkę. Miała taką gdy była mała. Ta była nowa, jednak wyglądała identycznie. Mama czytała jej ją przed snem.

                Lana usiadła na wysokim taborecie, oparła się o blat, a książkę położyła przed sobą. Gapiła się na nią i nie robiła nic, jakby bała się, że coś się stanie gdy ją otworzy.

                - Wszystko w porządku? – zdziwiła się Kim, widząc to.

                - Właśnie nie jestem pewna – stwierdziła po dłuższej chwili. W końcu zwinnym ruchem otworzyła książkę. Na stronie tytułowej, na dole widniał napis: „Przepraszam”. Dobrze znała ten charakter pisma. Wiedziała, że napisała to jej mama, nie była jednak pewna co o tym myśleć. Skutecznie przypominało to dobre chwile. Kiedyś mama naprawdę o nią dbała. Bawiła się z nią, czytała jej. Lana uwielbiała słuchać tych bajek. Królewna Śnieżka, Kopciuszek…

                Szybko zamknęła książkę i z powrotem wsunęła ją do bąbelkowej koperty. Kim cały czas ją obserwowała, nieco zdezorientowana.

                - To nic takiego – stwierdziła w końcu Lana i uśmiechnęła się do niej. Szybko zaangażowała się w pomoc przy obiedzie, mimo że nie była głodna. Kim nie drążyła tematu, a Lana kompletnie nie wiedziała co o tym myśleć.

                Kolejne dni były spokojne, może nawet nieco za bardzo. Zbliżał się ślub taty Jamiego, co z całą pewnością nie wprawiało go w dobry humor. Lana wybierała się z przyjacielem na przyjęcie i miała zamiar dopilnować, żeby nie narobił głupstw, no i by wieczór nie był aż tak beznadziejny jak tego oczekiwał.

                W piątkowe popołudnie Jamie czekał przed szkołą na Lanę, czego zupełnie się nie spodziewała. Powitała go z szerokim uśmiechem.

                - Co tu robisz? Myślałam, że masz zajęcia do wieczora – powiedziała, kiedy razem z Emi stanęły obok niego. Jamie miał na sobie dżinsy i szczelnie zasuniętą skórzaną kurtkę. W ręce trzymał kask. Związane w kucyk, jasne włosy były zmierzwione, jak zwykle kiedy jeździł motorem.

                - Zabieram cię na zakupy. Odstawimy się na jutro – stwierdził z uśmiechem.

                - Mmm… zakupy. Cholera, akurat dziś umówiłam się z Sarą… - Emi westchnęła i chcąc nie chcąc pomachała im na pożegnanie i ruszyła w stronę domu. Niebieska, zwiewna sukienka kołysała się w rytm jej kroków.

                - Chcesz się odstawić? – zapytała Lana wracając do tematu – myślałam, że pójdziemy w tych samych ciuchach co na ślub Jima.

                - Mam nowy plan, pokażę ojcu, że ta jego cizia wcale nie jest taka ładna – taka wizja wyraźnie go cieszyła, od razu się rozpromienił i podał kask Lanie. Sam wyciągnął drugi, założył go i i usiadł na motor.

                - Jakim cudem? – idąc w jego ślady, również ubrała kask i nieco niezgrabnie zajęła miejsce za przyjacielem.

                - Postawię ciebie obok niej.

                - Co? – zdziwiła się, zastanawiając się czy dobrze zrozumiała – mnie?

                - Trzymaj się, głupolu – zaśmiał się cicho i spuścił szybkę w kasku. Zapalił motor, a Lana mocno chwyciła się go w pasie.

                Nie żartował, naprawdę pojechał do centrum handlowego i zaprowadził ją do eleganckiego sklepu, jednego z droższych. Odkąd mieszkała z Jimem, było ją stać na markowe ubrania, jednak raczej ich nie kupowała. Uważała, że wydawanie pieniędzy na metkę było kompletnie bez sensu.

                - Ja stawiam – Jamie wskazał jej wieszak z sukienkami. Były posegregowane według kolorów. Białe, kremowe, czerwone, brązowe, niebieskie, zielone… Aż sama nie wiedziała na co w ogóle patrzeć.

                - Oszalałeś? – zapytała tylko.

                - Może niebieska? Pasuje do ciebie… I do mnie też przy okazji – parsknął śmiechem. Oboje nie lubili zakupów i w przeciwieństwie do Emilki nie przejmowali się tym, by wszystko ze sobą współgrało. Emi zawsze dobierała kolor kolczyków a nawet lakieru do paznokci tak by wykańczały cały strój.

                - I nie odpuścisz mi? – dopytywała jeszcze Lana, zanim w ogóle zaczęła cokolwiek oglądać.

                - Nie, lepiej zacznij przymierzać.

                Piętnaście minut później stała w przymierzalni patrząc na swoje odbicie. Jasnoniebieska sukienka bez ramiączek ciasno opinała ją w biuście a dalej układała się luźno i kończyła nad kolanami. Z czerwonym stanikiem wystającym spod materiału, włosami związanymi w niedbały koczek z tył oraz z różowymi skarpetkami nie wyglądało to za dobrze.

                - Mogę już? – dopytywał znudzony Jamie, stojąc po drugiej stronie zasłony odgradzającej przymierzalnię od reszty świata. Ledwo zdążyła odpowiedzieć, wsunął głowę do środka.

                - Może rozważysz zmianę partnerki? – Lana roześmiała się spoglądając na niego w lustrze.

                - Wyglądasz idealnie, bierzemy – stwierdził po prostu. Sądząc po jego minie, naprawdę mu się podobało. Lana nie miała poczucia stylu Emi, wątpiła też by Jamie go miał… Jednak był artystą, więc coś musiało w tym być. Nigdy nie potrafiła obiektywnie oceniać swojego wyglądu. Patrzyła głównie na to, by nie wyglądać tragicznie, ale czy wyglądała dobrze? Nie potrafiła określić. Obróciła się i obejrzała tył. Sukienka zaczynała się w idealnym miejscu, tuż pod smokiem na jej łopatce. A do tego nie była aż tak droga jak większość rzeczy w sklepie.

                - Masz jakieś buty do tego? – zapytał Jamie chwilę po tym, jak wycofał się znów czekając aż dziewczyna się przebierze.

                - Właściwie tak – stwierdziła przypominając sobie granatowe szpilki. Nie potrafiła chodzić w tak wysokich butach, jednak żadne inne nie pasowałyby do tej okazji. No i będzie miała kogo się podtrzymać.

               

                Jamie tak jak mówił, nie pozwolił zapłacić jej za nic. Nawet kiedy później wstąpili po pasujący do sukienki stanik, zapłacił za niego ignorując przeraźliwie ciekawskie spojrzenia starszej sprzedawczyni.

                - Teraz naprawdę się cieszę, że mam mnóstwo garniturów, koszul i całego tego gówna – stwierdził Jamie, kiedy wreszcie wyszli na zewnątrz.

                - Naprawdę chcesz robić aż takie wrażenie? – zapytała spoglądając na niego pytająco. Dziwiła ją ta zmiana, wcześniej rozważał opcję całkowitego olania tego ślubu, a teraz chciał wypaść jak najlepiej.

                - Tak… Ta laska jest parę lat starsza od ciebie, ojciec się zachowuje jakby wygrał na loterii. Ona tylko chodzi i chichocze w przerwach między zakupami, fryzjerem i kosmetyczką. I jest sto razy brzydsza od ciebie.

                - Aż tak z nią źle? – roześmiała się, choć zrobiło jej się naprawdę miło. Wprawdzie nie do końca wierzyła w to co mówił. Pewnie gdyby przestudiowała jakąś książkę do psychologii, znalazłaby coś na temat idealizowania przyjaciół. Chociaż… Jamie był bardzo przystojny niezależnie od tego czy był jej bliski czy nie. I nie musiał robić nic, by tak było. Wyglądał dobrze, nawet kiedy budził się z rano z kompletnym chaosem na głowie i cieniami pod oczami.

                - Myślisz, że się podlizuję? – zapytał z szerokim uśmiechem – naprawdę nie widzisz jaka jesteś ładna?

                Nie musiała odpowiadać, wystarczyło, że spojrzała na niego jak idiotę. On od razu wybuchnął głośnym śmiechem. Zabrał jej torbę z zakupami, przymocował ją na motorze, a później podał kask.

                - Jedziemy do mnie? – zapytała zakładając kask – rano zabierzemy się do ciebie i ogarniemy.

               

Teraz z kolei on nie musiał nic mówić. Po prostu zawiózł ich pod jej dom, gdzie zaparkował. Ostatnio rzadko nocował u niej. Chociaż Jim dawno do tego przywykł i bezgranicznie wierzył, że „są grzeczni”, Kim nie potrafiła tego przełknąć. Krzywo na nich patrzyła, albo kilkakrotnie wpadała do jej pokoju, jakby spodziewała się, że zastanie ich nagich. Chociaż widok zadymionego od papierosów pokoju i ich z fajkami w ustach też jej nie zadowalał. Nigdy nic nie mówiła, jakby nie było, nie była matką Lany i nie chciała się wtrącać. Wymyślała najprostsze preteksty, by zaglądać. A to, że zrobiła kolację, że może zaparzyć im herbaty… Cóż, najwyraźniej skończyły się czasy, kiedy jej pokój był absolutnie prywatnym miejscem, do którego nikt nie miał wstępu.

                Cały wieczór spędzili przed telewizorem oglądając przypadkową komedię. Dzięki temu Jamie był w lepszym nastroju, mimo nadchodzącego ślubu, którego nie popierał. Jak zwykle pozwolił Lanie wykąpać się jako pierwszej. Czekała na niego pod kocem, kiedy wyszedł z łazienki z rozpuszczonymi, mokrymi włosami. Te sięgały już prawie sutków na jego nagim torsie.

                - Ej… Jeśli ja muszę się odstrzelić, to dlaczego nie zrobimy tego z tobą? – zapytała nagle Lana, przyglądając się mu intensywnie.

                - Co takiego? – zapytał z obawą, widząc, że wymyśliła jakiś „genialny” plan.

                - Właśnie sobie uświadomiłam, jak seksownie wyglądałbyś z rozpuszczonymi włosami do ramion –wyszczerzyła zęby w uśmiechu.

                - I ty chcesz mnie obciąć? Nie potrafisz nawet chodzić prosto, a co dopiero obcinać – parsknął śmiechem. Stanął za nią, kładąc ręce na oparciu kanapy. A ona odchyliła głowę spoglądając na niego nachylającego się nad nią. Poczuła jak kilka kropel z jego włosów spada na jej twarz. Już wiedziała, że jej nie odmówi – Dobra… Pod warunkiem, że jutro zakręcisz sobie włosy, zrobisz makijaż, a do tego założysz biżuterię, łącznie z kolczykami. Krzykliwymi, wielkimi kolczykami.

                - Co tylko chcesz – odparła od razu. Kot Vincent śpiący obok niej, wstał, zrobił kółko wokół własnej osi i znów zwinął się w kłębek. Nie ruszył się już, nawet kiedy Lana gwałtownie wstała. Chwilę później Jamie siedział już na krześle, przed lustrem w łazience, a ona z uśmiechem krzątała się wokół niego.

Kilka razy podcinała włosy mamie, więc nie była to dla niej taka czarna magia. Sama nie wiedziała, skąd przyszedł jej do głowy ten dziwny pomysł, ale naprawdę wyobraziła sobie go w krótszych, rozpuszczonych włosach. Nie jak do tej pory, zawsze związanych w kucyk.

Jedno cięcie, i długi kosmyk spadł na zimne płytki. Później dołączyły do niego kolejne. Skróciła mu włosy o prawie 15cm, więc różnica była znaczna.

- Przy mnie masz zakaz wiązania włosów – stwierdziła zadowolona z dobrze wykonanej pracy. Przyglądała mu się w lustrze, stojąc za nim. Był naprawdę przystojny, a do tego oryginalny. Tatuaże na rękach i ten smok na łopatce. Wciąż dość długie jak na faceta włosy, a do tego bardzo jasne.Przez te kilka miesięcy przywykła do jego urody, ale od czasu do czasu niespodziewanie uderzało ją to, jaki był przystojny. W żaden sposób nie wpływało to na ich przyjaźń, była pewna że lubiła by go tak samo, dyby był tragicznie brzydki.

                - Tak mamo – odparł śmiejąc się.

                Jakieś 12 godzin później te same słowa padły z ust Lany, gdy Jamie kazał włożyć jej kolczyki. Znalazł wiszące, srebrne, zakończone błyszczącymi kulkami. Najbardziej krzykliwe w całym jej asortymencie. Sama nie wiedziała, jakim cudem dorobiła się kolekcji kolczyków, skoro praktycznie nigdy nie zakładała żadnych. Miała tylko te siedem kulek na lewym uchu i nigdy ich nie wyciągała.

                Od godziny męczyła się z lokówką Kim, próbując zakręcić tą burzę włosów w taki sposób, by nie sterczały na wszystkie strony jak afro. W końcu znalazła złoty środek, zakręcając na rozgrzane urządzenie grube kosmyki. Chyba pierwszy raz w życiu szykowała się kilka godzin. Jamiemu wyraźnie na tym zależało, choć Lana nie do końca rozumiała co chciał przez to osiągnąć.

                Ślub był całkowicie inny niż ten Jima. Miało się wrażenie, że dopracowany był każdy szczegół. Duży kościół, a w nim każda ławka przystrojona małym, białym bukiecikiem. Idealnie dopasowany garnitur taty Jamiego i krzykliwa sukienka panny młodej. Lana nie potrafiła znaleźć na nią innego epitetu. Koronki, falbany, długi welon… Wszystkiego było dużo, było to krzykliwe, imponujące, ale zdecydowanie nie ładne. Zupełnie jakby chodziło o to ile się na to wydało, a nie jak w tym wyglądało. Lana obecnie poważnie wątpiła by sama znalazła się w takiej sytuacji, ale jeśliby tak było, najbardziej w świecie chciałaby prostego ślubu, najlepiej bez żadnych gości. Nie potrzebowałaby nawet białej sukni i bukieciku.

                Ślub przebiegł bezproblemowo. Jamie nie chciał stać razem z rodziną, dlatego po prostu wmieszali się w tłum. Lana obserwowała przyjaciela. Był niespokojny, jakby ciągle miał nadzieję, że coś się zmieni. Nie zmieniło. Godzinę później jego tata wyszedł na zewnątrz ze swoją żoną.

                Wesele było jeszcze bardziej okazałe. Ogromna, biała sala, długie zastawione stoły, również białe… I dopiero tam Jamie w końcu skonfrontował się z ojcem. Stanął naprzeciw młodej pary, razem z Laną i z trudem wydusił z siebie dwa słowa.

                - Moje gratulacje.

                Lana, która do tej pory trzymała go pod rękę, delikatnie ujęła jego dłoń. Chciała mu pokazać, że go wspiera. A pan młody puchł z dumy, co raz zerkając na młodą małżonkę. Spojrzał również na Lanę, robiąc taką minę, jakby nie mógł uwierzyć, że to ta sama dziewczyna. W końcu stwierdził:

                - My, Gilbertowie, potrafimy wybierać kobiety - rozbawiony puścił im oczko. Była to wyraźna sugestia co do Lany, jako że odchodząc spojrzał na nią wymownie. Ją to bawiło, Jamiego najwyraźniej niekoniecznie…

                - Kretyn – mruknął tylko – dobra, obowiązek spełniony, chodźmy stąd.

                Lana ze smutkiem obserwowała przyjaciela. Naprawdę bolało go to, co działo się z jego rodziną… Został mu praktycznie tylko ojciec, z którym nigdy nie dogadywał się najlepiej. Teraz czuł, że nie było już dla niego miejsca…

                Jamie pociągnął ją za sobą, wciąż trzymając jej dłoń. Złapał pełną butelkę szampana ze stołu i skierował się do wyjścia. Nie protestowała, również nie czuła się dobrze w tym otoczeniu. Może i oboje byli w rodzinie lekarzy, ale żadne z nich nie należało do świata, którym rządził pieniądz.

                - Poczekaj – powiedziała, kiedy już zabrali swoje kurtki i wyszli na zewnątrz. On zatrzymał się i spojrzał na nią. Zdecydowanie nie lubiła, kiedy nie miał na twarzy tego charakterystycznego, dużego uśmiechu – Musimy zrobić coś, co zatrze to kiepskie wspomnienie. Choćby biegać po mieście i śpiewać do rana.

                Wyraźnie podłapał pomysł. W jego oku pojawił się błysk, a kąciki ust wreszcie powędrowały w górę.

- I właśnie za to cię kocham, Lenny – zaśmiał się i wyciągnął z kieszeni kurtki papierosy. Palili idąc na przystanek. Niestety nie mieli żadnego innego środka transportu. Lana nie pytała co chłopak planował. Chciała po prostu sprawić, żeby dobrze się bawił.

Autobusem pojechali do jego domu. Chociaż, właściwie był to teraz dom jego ojca i nowej małżonki… Weszli do środka, ale tylko na chwilę. Jamie zabrał coś z sypialni ojca, a później poprowadził przyjaciółkę w stronę garażu. Wystarczyło przycisnąć guzik, a drzwi same się uniosły, odsłaniając dużą powierzchnię. Stały tam dwa samochody. Lana kompletnie się na tym nie znała, mogła tylko powiedzieć, że jeden był zwyczajny, choć drogi. To tym autem pan Gilbert jeździł do pracy i po mieście. Drugi wóz był kompletnym przeciwieństwem. Niebieski, sportowy, z dziwacznymi, dużymi lampami i niskim nadwoziem.

- Rany… - mruknęła widząc to cacko. Takie auta widywała najwyżej w telewizji – gdzie twój ojciec tym jeździ?

- A myślisz, że jak wyrwał tą zdzirę? Dzięki urokowi osobistemu? – parsknął śmiechem i żwawo podszedł do samochodu – Wsiadaj księżniczko.

 Nie musiał jej namawiać. Chwiejnie, bo wciąż na obcasach, podeszła i otworzyła drzwi od strony pasażera. Usiadła wygodnie i rozglądnęła się. Kosmos. Wszystko wyglądało niesamowicie, nawet kolory były dopasowane – na desce rozdzielczej dominował czarny i niebieski kolor. Ekranu pośrdoku nawet bałaby się dotykać, tak wiele było wkoło przycisków.  Jamie zasiadł za kierownicą, a butelkę szampana rzucił na tylne siedzenie. Dobrze, że nie zdążyli nic wypić…

- Jesteś pewien, że możemy? – zapytała go, choć i tak wiedziała, co będzie dalej. Z uśmiechem przekręcił kluczyk w stacyjce i z impetem ruszył do przodu, wyjeżdżając najpierw na zewnątrz, a później na ulicę. Pilotem zamknął za sobą garaż.

Lana była spokojna, choć wsiadając z kimkolwiek innym do takiego auta, mogłaby czuć się niepewnie. Bez problemu mogliby wycisnąć 200 na godzinę, a pewnie i więcej. Jamie tego nie robił. Jechał spokojnie, przyspieszając tylko na prostych drogach i to też w granicach rozsądku. Nie była pewna, czy nie byłoby inaczej, gdyby z nim nie pojechała…

- Gdzie jedziemy? – zapytała w końcu. Chłopak zaczął wciskać dotykowe przyciski na ekranie i po chwili samochód wypełniła cicha, choć mocna muzyka.

- Niech pomyślę – stwierdził z każdą sekundą oddalając się od miasta – kiedyś byłem w świetnym barze… Mam nadzieję, że jeszcze istnieje.

Nie protestowała. Przecież nie wkopałby ją w żadne kłopoty, tego była stuprocentowo pewna. Pokonali jeszcze kilkanaście kilometrów, mijając małe wioski. Aż w końcu znaleźli. Drewniany budynek na uboczu, nieco obskurny, ale zdecydowanie oryginalny. Wystylizowany na wzór barów z westernów. Dwupiętrowy budynek, drewniane okna i dwuskrzydłowe drzwi. Zaparkowali przed i razem weszli do środka. Wewnątrz było jeszcze ciekawiej. Drewniane stoliki, długa lada barowa a za nią półki za alkoholami i duże beczki z piwem. Dwie pracujące tam kelnerki miały na sobie bordowo-białe sukienki z gorsetami. Alkohol podawano w dużych kuflach, a muzyka country leciała z przepięknej, dużej szafy grającej. A po przeciwnej stronie sali była mała, okrągła scena ze stojącym mikrofonem.

- Ekstra – stwierdziła tylko Lana. Nie lubiła tych nowoczesnych imprez, w ścisku, z głośną elektroniczną muzyką i ostrymi migającymi światłami… A tu było idealnie. Kilka osób siedziało przy stolikach, ludzie dopiero się zbierali, w końcu było jeszcze wcześnie.

- Zjemy coś? – zapytał Jamie. Był wyraźnie w lepszym humorze. Lana zastanawiała się co w takim miejscu mogli podawać, obawiała się, że jakieś krwiste steki, żeberka czy coś w tym stylu. Ale okazało się, że nie brakowało frytek ani hamburgerów.

Jedząc, Jamie opowiadał przyjaciółce, skąd znał to miejsce. Byłą to pierwsza impreza jego i Teda, jeszcze na pierwszym roku studiów. Od tego czasu się kumplowali i do dziś żaden z nich nie pamiętał co właściwie się tam działo. Obaj za dużo wypili, ale ponoć bez skrępowania brali udział w karaoke… Opowiadając to, chłopak śmiał się na całego.

- Zamierzam tak cię dzisiaj spić, że ze mną zaśpiewasz – stwierdził po chwili wskazując na małą scenę.

- Nawet na to nie licz.

Kilka godzin później nie była już taka zawzięta. Wypili po dwa kufle piwa, a w międzyczasie zdążyło pojawić się więcej ludzi.

- Chciałbyś – odpowiedziała, kiedy znów powiedział, że będzie z nim śpiewała.

- Ale zatańczyć ze mną musisz.

Nie czekał na odpowiedź, po prostu wstał, zrzucił marynarkę i wyciągnął do niej dłoń. Ona zostawiła wysokie buty obok stolika i pozwoliła mu się prowadzić. Nigdy wcześniej nie czuła, że taniec może sprawiać taką frajdę. Po prostu skakali, bawili się nie zważając na nic. Nie musiała znać kroków, ani martwić się o to co powiedzą inni. Po pierwsze, byli jej zupełnie obcy, a po drugie im też nie szło najlepiej. Wyglądem na pewno się wyróżniali: Lana w eleganckiej sukience, włosami zakręconymi w równe spirale, a Jamie w garniturze i rozpuszczonymi włosami. Co prawda ściągnął marynarkę i rozpiął dwa pierwsze guziki koszuli, ale to i tak nie zmieniło faktu, że nie pasowali do otoczenia.

Zaczynało szumieć im w głowie i oboje zapomnieli już dlaczego się tam znaleźli. Bawili się doskonale, wypili kolejne piwo… I kilka minut po północy Lana stanęła na scenie obok Jamiego. Długo się potem zastanawiała jak to się stało. Przypuszczała, że to sprawa alkoholu, ale naprawdę wydawało jej się wtedy, że całkiem ładnie to wychodziło. Padło na piosenkę „Wherever you will go” i choć na co dzień nie jest typem romantyczki, wtedy przeżywała to jak nigdy…

Nie pili już więcej, ale bawili się do późna. O 2 wyszli na zewnątrz i stanęli przed wejściem, które było oświetlone dzięki małej lampce nad drzwiami. Jamie przyglądał się Lanie z uśmiechem.

- Muszę to uwiecznić – powiedział w końcu wyciągając telefon. Zrobił kilka zdjęć, kiedy patrzyła na niego jak na idiotę, a także gdy zaczęła się z tego śmiać. Przyzwyczaiła się już do tego, że w najmniej spodziewanych momentach zawsze robił jej zdjęcia. Mówił, że szuka inspiracji do kolejnych jej portretów. Wciąż o tym mówił, choć nie widziała jeszcze tych obrazów, prócz tego pierwszego, na którym uwiecznił powstawanie jej tatuażu.

- Czekaj – powiedziała stając blisko niego. Przysunęła twarz tak, że dotykali się policzkami i poczekała, aż przyjaciel zrobi im wspólne zdjęcie.

Chwilę później siedzieli razem w samochodzie. Jamie włączył ogrzewanie, a później bawili się przyciskami obok siedzenia. W końcu obojgu udało się obniżyć oparcia. Leżeli i przez przednią szybę obserwowali ciemne niebo. Gadali o kompletnych głupotach, choć nie trwało to długo, bo Lana zwyczajnie odpłynęła.

Rano obudził ją dźwięk przychodzącej wiadomości. Było kilka minut przed ósmą, Jamie spał leżąc na plecach, tak samo jak gdy zasypiał. Wokół panował spokój. Nieco skołowana włączyła smsa i wtedy aż ją zmroziło.

„Zastanawiam się, co ci dać na koniec… Chyba nie zasłużyłaś nawet na dwa, nie sądzisz? Braciszek ci nie pomoże. Przemyśl to.”.

Pod wiadomością znajdowało się zdjęcie. Lana stojąca w ręczniku w łazience Markusa.