Rozdział dwudziesty ósmy, a w nim romantyczność przerwana atakiem paniki

                Było zimno, kiedy stała na dworcu wypatrując Gabriela. Co ona tam właściwie robiła? Poczęstował ją trawą i przez to spędziła noc w areszcie... A teraz czekała na niego, mimo, że było już po 22. Nie miała pojęcia, gdzie chłopak mógłby się ulokować, choćby na parę dni. Może nawet zaprosiłaby go do siebie, gdyby nie fakt, że takiego "siebie" nie posiadała.

                - Bu - usłyszała niski głos tuż przy uchu, tak że prawie podskoczyła i w ułamku sekundy się odwróciła. Gabriel stał zaraz za nią. Musiała przyznać, że wyglądał lepiej niż ostatnio. Nie było już znoszonego dresu, tylko czarne dżinsy i skórzana kurtka. Na ramieniu miał sporą torbę.

                - Cholera, Gabe!

                - Miałem nadzieję na trochę lepsze powitanie - parsknął śmiechem.

                - Co tu robisz?

                - Rzuciłem wszystko - wzruszył ramionami - zaczynam od nowa, więc równie dobrze mogę zacząć tu.

                - Tylko co teraz? - zapytała nieco skołowana - jest późno.

                - Spokojnie, wynająłem pokój, tylko nie bardzo wiem gdzie to jest... Muszę odebrać klucze u jakiegoś kolesia, mieszka niedaleko.

                I rzeczywiście, 10 minut później stali już pod blokiem. Lana przysiadła na ławce i odpaliła papierosa, kiedy on zniknął wewnątrz budynku. Nie zdążyła spalić nawet połowy, kiedy wrócił. Usiadł obok niej i po prostu zabrał jej papierosa, wyciągając z jej ust.

                - Nie powinnaś tyle palić, wiesz? - zapytał i sam mocno się zaciągnął.

                - Na szczęście za fajki nie zamykają - parsknęła śmiechem.

                - Poznaliśmy się w kiepskich okolicznościach. Teraz zapraszam cię na... nie wiem co, spotkanie, randkę, czy cokolwiek chcesz. Pizza?

                Tutaj porządnie ją zaskoczył. Myślała, że po prostu spakował się i przyjechał, bez niczego. A on zdążył znaleźć pokój i jeszcze zapraszał ją na pizze... No chyba, że zaproszenie polegało na tym, że ona miała zapłacić.

                - Nie mam kasy - przyznała całkiem szczerze. Musiała oszczędzać, jeśli miało wystarczyć na jedzenie nie tylko dla niej ale i dla kota, który też sporo kosztował.

                - Ja mam - powiedział krótko i uśmiechnął się unosząc lewy kącik ust.

                - Jesteś pewny? - zapytała. Nie chciała pogarszać jego i tak już nieciekawej sytuacji.

                - Jestem - powiedział rozbawiony jej troską. Wstał, zarzucił sobie torbę na ramię i razem z nią ruszył chodnikiem. Wyglądał lepiej niż wcześniej. Nawet nie chodziło o ubrania, ale o te uśmiechy. Miała wrażenie, że były zupełnie szczere, zupełnie inne od tych, które poznała tydzień temu. I zdecydowanie bardziej jej się podobały...

                Myślała, że wstąpią do jakiegoś przeciętnego baru po drodze. Tym większe było jej zdziwienie, kiedy Gabriel zatrzymał się przed sporą restauracją. Szczerze, prędzej spodziewałaby się, że Jim przyjdzie ją przeprosić, niż że wyląduje tego dnia na randce z Gabem w drogiej restauracji. Nie myślała o tym jak o randce, dopóki nie usiadła przy stole przybranym białym obrusem, przyozdobionym dwiema białymi świecami.

                Wokół panował półmrok, w tle słychać było cichą, wolną muzykę. Lana zastanawiała się jak to się stało, że nie chcąc wchodzić już w żadne relacje damsko-męskie, wylądowała na randce ociekającej romantyzmem. Później zastanawiała się dlaczego Gabriel nie miał oporów przed zamówieniem wina  i wybraniem jednej z droższych pizzy. I choć wino i pizza nie bardzo do siebie pasowały, poczuła się jakoś magicznie. Przyjechał do miasta, w którym był zupełnie sam, nie mając nic. Nie wiedział, czy znajdzie pracę, czy będzie w stanie jakoś się urządzić, a mimo to spędzał z nią wieczór, nie pozwalając jej na niczym oszczędzić.

                - Powiesz w końcu, jak się rozwiązały te Twoje problemy? – zapytał kiedy kończyli już jeść. Ona spojrzała na niego i po prostu wzruszyła ramionami.

                - Nie rozwiązały się. Mieszkam u przyjaciół. Skończę szkołę i rozejrzę się za jakąś pracą, może mieszkaniem… Nie wiem.

                - Może to lepiej – stwierdził uśmiechając się pokrzepiająco – będziesz zależna od siebie i żadna kłótnia z ojcem nie rozwali ci już życia.

                Spojrzała na niego i po prostu się uśmiechnęła. Był pierwszą osobą, która nie powiedziała po prostu, że będzie dobrze. Wszyscy mówili jej, że Jim na pewno żałuje, że ją przeprosi… Ale chodziło właśnie o to, że nie była pewna, czy na to czekała. Gabriel poradził jej podobnie jak ona jemu, gdy mówiła, że musi przestać pomagać rodzicom. Czas zacząć od nowa. Wcześniej nie pomyślała o tym w ten sposób, ale jechali na tym samym wózku.

                - Wyglądasz ładniej, kiedy nie masz takiej zmartwionej miny – stwierdził z szerokim uśmiechem. Podobała się jego nowa osobowość. Wraz z tą zmianą, stał się jakby bardziej przystojny… A może tylko w jej oczach?

                Zastanawiała się, czy to przypadek, że najlepiej dogadywała się z ludźmi z problemami podobnymi do jej własnych. W końcu Jamie, który też miał problemy w relacjach z ojcem, prawie od razu stał się jej najlepszym przyjacielem. A Gabriel, cóż, teraz miała wrażenie że on najlepiej może ją zrozumieć.

                Kiedy zjedli, chłopak zapłacił i uparł się, że odprowadzi ją do domu. Miło było wracać w jego towarzystwie. Było późno, wokół panowała cisza. Nawet nie musieli ze sobą rozmawiać. Nie było niezręcznej ciszy, była po prostu… kojąca. Przy okazji wspomniała o kilku budynkach, które mijali. Bar, poczta, sklep… I nagle znaleźli się przed blokiem. Szczerze obawiała się, że będzie chciał ją pocałować, skoro nagle wymyślił sobie tą randkę. Najpierw miła randka, później pocałunek na dobranoc przed drzwiami, tak było w prawie każdym filmie.

                - Odezwij się, jeśli będziesz potrzebowała towarzystwa – powiedział po prostu, patrząc na nią z uśmiechem.

                - I nawzajem – odparła. W końcu on zdecydowanie bardziej cierpiał teraz na brak towarzystwa. Dla niej przeprowadzka była trudna, ale miała wtedy Jima… On nie miał nikogo, znał tylko ją. Potrzebował jej pomocy, tak sobie wmawiała, żeby nie przyznać otwarcie, że miała ochotę znów się z nim spotkać.

                Wróciła do mieszkania. Ted oglądał telewizję, siedząc na kanapie na której sypiała, przykryty jej kocem. Vincent mruczał mu na kolanach. Lana ułożyła się obok niego i od razu napisała smsa do Jamiego, zaniepokojona tym, że jeszcze nie wrócił. Dostała odpowiedź prawie natychmiast, nocował u Jenny.

                - Chyba poważnie zawróciła mu w głowie – skomentowała głośno

                - Niektórzy mają to szczęście – stwierdził Ted, a Lana od razu domyśliła się, że miał na myśli Emilkę, która wciąż była dla niego niedostępna.

               

                Następnego dnia Emi nie pojawiła się w szkole, co zdarzało się naprawdę rzadko. Jak się okazało, źle się czuła. Siedząc samotnie, Lana doceniała jak wiele dawała jej obecność przyjaciółki. Lekcje ciągnęły się w nieskończoność, do tego stopnia, że dziewczyna zastanawiała się czy nie zerwać się wcześniej.

„Potrzebujesz towarzystwa, albo obiadu?” – ta wiadomość od Gabriela wystarczyła do tego, żeby ją przekonać.

                Tym razem nie zaprosił jej do drogiej restauracji. Postanowili po prostu zamówić frytki na wynos. Rozsiedli się z nimi na ławce w parku i wtedy się pochwalił:

                - Chyba znalazłem robotę – na widok jej zdziwionej miny dodał – nic wielkiego, pomocnik mechanika.

                - Kurcze, na początek nieźle. Super, myślałam, że będzie ciężko – przyznała.

                - Upaćkałaś sobie nos keczupem – powiedział rozbawiony.

                Miał świetny humor, co i jej się udzieliło… Jednak nie na długo. Wkrótce rozdzwonił się jej telefon.

                - Cześć Emi, co tam?

                - Sprawdziłam kalendarz – Emilka prawie płakała, a Lana nie miała pojęcia o co chodzi – spóźnia mi się rozumiesz? Nie wierzę, po prostu nie wierzę… Nie wiem co robić, mam straszną prośbę, kupisz mi test? Albo… Dwa testy. Błagam, nie mogę tak wyjść, zaraz umrę ze strachu.

                Jej głos drżał tak mocno, że Lana nie mogłaby jej odmówić. Musiała pojechać do niej i ją uspokoić. Oczywiście zapewniła, że kupi jej testy. Kiedy wyłączyła rozmowę, poczuła, że kupowanie testu byłoby nieco niezręczne, chyba że…

                - Gabe! – popatrzyła na niego z nadzieją, a on zdziwiony czekał na to co wymyśliła – Zrobisz coś dla mnie?

                - Zależy – odparł niepewnie, powstrzymał się jednak od uśmiechu, widząc jej zatroskaną minę.

                - Chodź.

                I z tymi słowami zaprowadziła go do apteki, przed drzwiami wręczyła mu pieniądze.

                - Kup dwa testy ciążowe.

                Spojrzał na nią jak na wariatkę, nie wiedząc jak zareagować.

                - Co? Tobie?

                - A jak myślisz, przecież w tym areszcie streściłam ci chyba wszystkie szczegóły mojego życia. Nie mnie, przyjaciółce.

                - A, no skoro tak… Jesteś niemożliwa – nie mogąc się powstrzymać, zaśmiał się i zaraz zniknął za drzwiami. Po powrocie wręczył jej dwa opakowania – warto było dla samego spojrzenia tej babki. Oj jestem złym facetem…

                - Dzięki. Mój ojciec jest trochę zbyt znany, wolę nie ryzykować. Już i tak ma mnie za zdzirę.

                - To co, jedziesz do niej?

                - Tak, sorry, przełożymy to na kiedy indziej?

                Będąc u Emi, Lana zaczęła panikować prawie tak bardzo jak ona. Pocieszała ją, mówiąc że spóźniony okres jeszcze niczego nie oznacza. Ale Emilka, jak to ona, krążyła po pokoju wymyślając najczarniejsze scenariusze. W końcu zniknęła za drzwiami łazienki i pojawiła się z testem w dłoni. Położyła go na stole i usiadła na kanapie obok Lany. Schowała twarz w dłoniach, czekając aż minie najdłuższe dwie minuty w jej życiu.